Mattie & Wietze hebben allebei een brief geschreven om hun gevoel over deze bijzondere week Oppassen!, het ouderschap, de kids en elkaar te uiten. Vanochtend lazen ze hem in het bijzijn van de ouders voor. Lees de volledige brief geschreven door Wietze hier terug:

Lieve Michel en Susan,

Ja ik zeg lieve. Misschien een beetje gek, want ik ken jullie helemaal niet zo goed. Maar als je 2 zulke lieve kinderen op de wereld zet, dat moet ergens vandaan komen. Daarom durf ik wel te zeggen, lieve Michel en Suzan.

Het is een week geleden dat jullie het huis hebben verlaten en de kinderen bij ons achter hebben gelaten. In tijd is het inderdaad maar een week. 7 dagen, 168 uur. Valt best mee. Zou je zeggen, want als ik alles optel wat ik heb meegemaakt in deze week en het in tijd zou moeten uitdrukken is een week echt te weinig. Dan kom ik eerder aan een half jaar. Een half jaar aan bijzondere momenten.

Kinderen wakker maken, broodjes smeren, Chiara naar school brengen, een ouderlijk gesprek op het plein, een mama-fiets met een kinderstoeltje achterop, Aurora die zich verstopt onder een tafel van glas, een hockeywedstrijd van Chiara waarbij je staat te coachen alsof je leven ervan afhangt, Aurora die zegt dat papa's alleen maar goed zijn voor billen vegen en de wasmachine aanzetten, een uur in de keuken staan en niemand die het vreet, geconfronteerd worden met de vraag hoe kindjes worden gemaakt, meezingen met Frozen, liters Taksi, een knuffel omdat je frietjes gaat halen, apen nadoen in de dierentuin, nog meer broodjes smeren, afspreken met ouders welk klasgenootje hoe lang blijft spelen na school, en dat is nog maar een kleine greep uit alles wat ik heb meegemaakt afgelopen week.

Ik heb gelachen, serieuze gesprekken gevoerd en ben streng geweest op zijn tijd. Soms werd ik zelfs gezien als de strenge papa. En dat is ook precies hoe ik naar papa Mattie kijk. Streng maar rechtvaardig. Ja Mattie. Met jou heb ik het moeten doen. Jij was mijn partner, wij waren de verzorgers, jij was de steen waar ik op moest bouwen. Maar was dat ook altijd zo? Was jij de steen? Mijn partner? Nee. Aan het begin liet jij het nogal liggen, werd je niks gevraagd, dan gebeurde er niks. We hebben daar als volwassen mensen over gepraat. Een ouderlijk gesprek op de bank, zoals dat gaat in relaties. Je hebt verbetering laten zien, flinke verbetering. Je sprak de kinderen zelf aan op hun gedrag en nam zelf het initiatief om naar bad en bed te gaan. Maar is dat voldoende?

Je vergeet af en toe de tijd, vergeet belangrijke dingen als schooltassen, lunchpakketjes en fietssleutels. Na twee keer drammen krijgen de kinderen alsnog hun zin en in de kroeg vergeet je de oppas en je kinderen en ben ik er gelukkig om je er aan te herinneren en je mee te nemen naar je huis. Dit soort dingen zag ik toch echt vaak voorbij komen. Als ze lief waren wist jij wel raad met de kids, maar als het op opvoeden aankwam was je snel vertrokken.

Ik ga zelfs nog een stapje verder. Ik vind het te gek hoe wij dit klusje hebben geklaard maar, Als ik dit klusje in mijn eentje had moeten klaren, een week lang oppassen, op Chiara en Aurora, dan was dat goed gekomen denk ik. Ik denk, jij daarentegen, als jij dit in je eentje had moeten doen, weet ik niet of het goed was gekomen.

Dat is mijn uitspraak, daar zult u 't mee moeten doen!

Wietze

Lees hier ook de brief van Mattie terug!